OWCZARKI BELGIJSKIE

Ginuś_Lexiuś

HISTORIA
Słynny w całej okolicy właściciel gospody, położonej w lesie Soignes w zamku Groenendael, który stoi do dziś w kierunku na Pd - Wschód od Brukseli, pan Nicolas Rose postanowił zająć się hodowlą owczarków długowłosych - czarnych. Był on właścicielem suki Petite, która została oceniona jako najlepsza w swej klasie na wystawie z 1go i 2go maja 1892 roku.

Nicolas Rose - posiadacz najdorodniejszych marchewek i najpiękniejszej kapusty w całym regionie brukselskim, zamierzał również wyhodować najlepsze psy. W tym celu wykorzystał psa, którego wcześniej wyszukał M.Beernaerts. Pies ten został zakupiony w Feluy - Arqennes do posiadłości Beernaerts'a w Uccle. Wabił się Piccard i stąd później był znany jako Piccard d'Uccle.

Rose połączył go z Petite i z tego związku uzyskał wiele miotów owczarków belgijskich o długiej sierści i czarnym umaszczeniu, które wzięły swą nazwę od miejsca swych narodzin stając się "psami z Groenendael" a następnie po prostu groenedaelerami.

1go maja 1893 roku ze związku Piccard d'Uccle i Petite urodził się również słynny Duc de Groenendaler. Można pokusić się o stwierdzenie, że od tego psa i jego sióstr, oraz jego brata Pittea pochodzą wszystkie nasze psy długowłose o czarnym umaszczeniu. Szczenięta po Petite i Piccard odznaczały się wspaniałym charakterem, ogromną chęcią do pracy, a także wyjątkową urodą. Nic więc dziwnego, że groenendaeler stał się psem bardzo popularnym w Belgii i został uznany niemal za rasę narodową. Z uwagi na ich zalety charakteru, używano ich, obok mechelaarów do pracy w policji oraz w zawodach i pokazach tresury.
I tak w 1903 roku szef policji p. Coppens wraz ze swoim psem "Satan" dał pokaz szkolenia w Mechelen, robiąc ogromne wrażenie na hodowcach owczarków z tamtego rejonu. Ci ostatni cenili przede wszystkim walory użytkowe hodowanych przez siebie psów. Sławę zdobył również groenendaeler o imieniu "Jules", który cztery razy z rzędu wygrywał międzynarodowe zawody w Paryżu, w latach 1908-1911.

RYS HISTORYCZNY RASY
WYGLĄD OGÓLNY: Pies średniego wzrostu, bardzo zrównoważony w proporcjach, harmonijnej budowie. Sylwetka wpisana w kwadrat. Inteligentny, przyzwyczajony do przebywania na świeżym powietrzu, odporny na zmianę pór roku i zmienny belgijski klimat. Dzięki harmonijnej budowie i dumnie noszonej głowie Owczarek Belgijski wywołuje wrażenie elegancji i siły, co odziedziczył po starannie selekcjonowanych psach pracujących. Oprócz wrodzonej zdolnosci do pilnowania stada, jest też wyjątkowym stróżem domu i obejścia. W razie potrzeby, bez wachania i z determinacją potrafi bronić swojego pana. Jest czujny i baczny; jego żywe i dociekliwe spojrzenie znamionuje ogromną inteligencję. Owczarek Belgijski jest oceniany w naturalnej postawie, bez ustawiania i przytrzymywania.Od niego wywodzą się współczesne rasy owczarków w tym : niemieckie, holenderskie i belgijskie.

Pierwsza wystawa psów (prawdopodobnie pierwsza w świecie !) odbyła się w miejscowości Tervueren. Belgijskie, niemieckie i francuskie psy pasterskie były na niej pokazywane wspólnie jako "owczarki kontynentalne" .Zwycięzcą został pies w typie znanym obecnie jako ...Malinois

Początkowo na terenach Belgii istniało wiele typów psów pasterskich, w zależności od regionu, z którego pochodziły. Niemniej jednak wykazywały one wiele cech wspólnych, odróżniających je od owczarków hodowanych poza terenami Belgii: w Niemczech czy Francji.
Były to pieski nieduże - ok. 50-55cm i o wadze ok. 20 kg. Ich sylwetka była kwadratowa. Kształt głowy miały zbliżony do pozostałych owczarków, jednak kufa była delikatniejsza i szpiczasta w kształcie. Ich uszy były małe i sterczące, noszone trochę do przodu, oczy zaś ciemne w kształcie zbliżonym do migdała.
Były to wybitnie psy pracujące, chętnie wykonujące polecenia pasterza i bardzo podporządkowane. Nieufne i powściągliwe względem obcych.

Swe usystematyzowanie i współczesny wygląd, owczarek belgijski zawdzięcza profesorowi Adolfowi Reul z wyższej szkoły weterynaryjnej w Cureghem pod Brukselą i dwóm jego współpracownikom: Bernaertowi i L.Van der Snickt, którzy rozpoczęli walkę o zainteresowanie kynologów belgijskich tą rodzinną rasą. Reul był profesorem zootechniki, Van der Snickt specjalistą do spraw hodowli a Bernaert odpowiedzialnym za wyszukiwanie w gospodarstwach rolniczych najlepszych egzemplarzy.

29 września 1891 roku w Brukseli grupa amatorów, hodowców i pasterzy doprowadziła do powstania "KLUBU PSA BELGIJSKIEGO PASTERZA". W listopadzie 1891 roku w Cureghem, na prośbę prof. Reul'a i przy pomocy byłych uczniów, którzy wyszukali najbardziej typowych przedstawicieli rasy, odbył się przegląd psów. Przybyło na nią 117 belgijskich psów gospodarskich i pasterskich. Były to psy tak różnych typów i umaszczeń, że wprawiły w zdumienie nawet samego profesora. Ten ostatni po wyeliminowaniu niektórych osobników wyraźnie odbiegających od typu "pasterskiego" opracował podstawy dla identyfikacji rasy.
20-go marca 1894 roku został wydany pierwszy standard opracowany przez profesora Raul`a. Nie był on szczegółowy. Zawierał podstawowe wskazówki co do cech fizycznych i psychicznych. Stał się jednak podstawą do dalszych prac nad rasą i jej odmianami.

Pierwszy standard dzielił psy na 4 odmiany ze względu na rodzaj włosa:
o owczarki o umaszczeniu czarnym
o owczarki o umaszczeniu płowym
o owczarki krótkowłose o umaszczeniu płowym z czarną maską i czarnym nalotem
o owczarki szorstkowłose maści szarej (pieprz i sól) lub płowej z czarnym nalotem

Ten pierwszy standard był owocem wielu dyskusji, wywiadów przeprowadzonych w 9-ciu belgijskich prowincjach, konsultacji z weterynarzami na temat psów napotykanych przez nich w trakcie obchodów okolicznych wsi oraz znajdujących się regularnie pod ich opieką. Mimo to wiekowe Stowarzyszenie Królewskie Saint - Hubert, pod którego patronatem znajdował się klub, odmówiło wpisania tych psów w swoje księgi. Odmowa ta najprawdopodobniej spowodowana była faktem, iż rzeczywiście w owym czasie ten typ nie był wystarczająco ujednolicony. W związku z tym pierwsze psy zostały wpisane do belgijskiej księgi LOB prowadzonej przez konkurencyjne stowarzyszenie Kennel Club Belge.

Jednak dzięki bardzo pieczołowicie poprowadzonej hodowli opartej na inbredach oraz selekcji przy której posłużono się ogromną wiedzą, w przeciągu kilku lat udało się zafiksować typ i poszczególne odmiany definitywnie wpisały się w charakter nowo stworzonej rasy. W rezultacie w 1901 pierwsze owczarki belgijskie zostały zarejestrowane w Księdze Rodowodów Królewskiego Towarzystwa im. Św Huberta (L.O.S.H)

W maju 1892 r. W Cureghem odbyła się specjalna wystawa psów pasterskich pod patronatem administracji miasta Anderlecht oraz Królewskiego Stowarzyszenia Saint - Hubert. Obok bardzo modnych wówczas owczarków szkockich wystawiono na niej rodzime psy pasterskie (owczarki belgijskie) w sześciu następujących klasach : 28 psów i 13 suk długowłosych, 14 psów i 5 suk szorstkowłosych, 19 psów i 14 suk krótkowłosych. Były one oceniane przez jury składające się z MM Charles'a, Van der Snickt'a oraz profesora Reul'a. Na tej wystawie po raz pierwszy figurowała również czarna długowłosa suka Petite, należąca do Nikolas'a Rose, a która w przyszłości miała zostać założycielką rasy znanej nam do dzisiaj.

Początkowo prof. Reul planował pogrupować owczarki belgijskie pod względem rodzaju włosa i zatrzymał tylko trzy odmiany: psy długowłose (czarne i płowe), psy szorstkowłose szare, oraz psy krótkowłose. Bardzo szybko jednak wysiłki hodowlane doprowadziły do rozdziału w grupie psów o włosie długim i wyodrębnione z niej maści czarnej. Od samego też początku psy o umaszczeniu szarym były pokazywane i oceniane w tej samej grupie co płowe.

Pierwsza wojna światowa poczyniła ogromne spustoszenie w świecie kynologicznym w Belgii, jak i w innych krajach Europy. W 1920 roku na spotkaniu w Brukseli Królewski Stowarzyszenie Saint-Hubert zdecydowało o utrzymaniu 5-ciu odmian owczarków, podejmując też decyzję o możliwości uznania wcześniej odrzuconych umaszczeń w celu wzmocnienia a w przypadku np. laekense - utrzymania hodowli belgijskiej. Dopuszczono też do łączenia w pary o tej samej długości włosa, lecz o innym umaszczeniu. Niestety w kolejnych latach 1939 - 45 praca kynologów została ponownie zniweczona, a pogłowie psów rasowych - przetrzebione. W związku z tym, w 1945 roku zdecydowano się dopuścić do łączenia w pary, psów o długim i krótkim włosie w celu odbudowania populacji owczarka belgijskiego.

Pod koniec II wojny światowej tylko dzięki ogromnemu wysiłkowi i nieprawdopodobnym wyrzeczeniom przetrwało kilka groenendaeler'ów i kilka mechelaaer'ów. Tervuereny, jako mniej znane i w związku z tym rzadziej hodowane zostały prawie całkowicie zlikwidowane wskutek grabieży i konfiskat najeźdźcy. Podczas gdy, dzięki takim hodowlom jak: "du Mont - Sara" i "de L'infernal" odradzała się we Francji i w Belgii odmiana groenendaelerów, praktycznie nie pozostała żadna hodowla tervuerena. Niektórzy hodowcy rozmiłowani w tej odmianie próbowali krzyżować nieliczne psy długowłose gdzieniegdzie pozostałe lub wywodzące się od mechelaara (cecha długiego włosa jest recesywna w stosunku do włosa krótkiego, stąd w potomstwie mechelaarów mogą pojawić się tervuereny), z innymi osobnikami w typie mechelaar. W ciągu paru pokoleń, przy użyciu do hodowli kilkakrotnie również groenendaeler'ów, udało się zrekonstruować i ustabilizować nową linię tervueren'ów: te które znamy dzisiaj wywodzą się głównie z tych linii hodowlanych. Właśnie dlatego idąc po liniach genealogicznych naszych współczesnych tervuerenów dochodzimy do Piccard d'Uccle i Petite, do Vos I i Lieske albo Samlo i Dewet a nie do Milsarta, Toma czy Poes. Ci ostatni protoplaści tervuerenów występują w siódmym czy ósmym pokoleniu jednej linii współczesnych psów maści płowej - linii, która dała podstawę dwóm najlepszym hodowlom francuskim.

Ostatecznie we wrześniu 1956 roku został zatwierdzony i opublikowany przez radę hodowców i Królewskie Stowarzyszenie Saint - Hubert oficjalny wzorzec. Obowiązuje on do dziś, nie licząc kilku zmian dokonanych w latach późniejszych.

W 1973 roku podjęto decyzję aby od pierwszego stycznia następnego roku zabronić krzyżowania odmian pomiędzy sobą. W wyjątkowych przypadkach podyktowanych walorami kynologicznymi, zgodę na takie kojarzenie udzielić może Komisja Hodowlana, a miot taki będzie wpisany do Księgi Wstępnej. Do Księgi Rodowodowej wpisany zostanie dopiero gdy w trzech kolejnych miotach urodzą się szczenięta z szatą odpowiadającą standardowi. Powrócono też do dawniejszej systematyki, dzieląc owczarki belgijskie na cztery odmiany: groenendaeler (groenendael) ; tervueren; mechelaar i laekens.

W czasie całej historii rasy zagadnienia różniących się od akceptowanych odmian i kolorów, były przedmiotem gorących dyskusji. Z drugiej strony kwestie takie jak: morfologia, temperament czy przydatność do pracy nigdy nie powodowały nieporozumień.

użytkowość: z pochodzenia pies pasterski, obecnie głównie użytkowany jako obronny, stróżujący, do poszukiwań osób zaginionych a także jako pies rodzinny i sportowy (agility).

Ogólny wygląd Owczarek Belgijski jest psem średniego wzrostu, harmonijnym w proporcjach, inteligentnym, krzepkim, przywykłym do przebywania na świeżym powietrzu, odpornym na zmiany pór roku i zmiany warunków belgijskiego klimatu. Dzięki harmonijnej budowie i dumnie noszonej głowie, owczarek belgijski wywołuje wrażenie elegancji i siły, co odziedziczył po starannie selekcjonowanych psach pracujących. Prócz swej wrodzonej zdolności pilnowania stada jest też wyjątkowym stróżem domu i obejścia. W razie potrzeby potrafi bez wahania i z determinacją bronić swego pana. Jest czujny i baczny; jego żywe i dociekliwe spojrzenie znamionuje inteligencję. Podczas oceny w pozycji statycznej, owczarek belgijski powinien się znajdować w swoich pozycjach naturalnych, bez kontaktu fizycznego z przewodnikiem.

Ważne proporcje Owczarek Belgijski jest wpisany w kwadrat. Pierś sięga aż do poziomu łokci. Długość kufy jest równe lub nieco większa od długości głowy

Zachowanie/charakter : Owczarek Belgijski jest psem czujnym i aktywnym, pełen energii i zawsze gotowy do działania. Jest nie tylko doskonałym stróżem stada, ale sprawdza się świetnie jako pies pilnujący obejścia. W razie potrzeby, bez wahania staje się upartym i gorliwym obrońcą właściciela. Łączy w sobie cechy psa pasterskiego, pilnującego, obronnego i użytkowego. Jego żywy temperament, czujność i pewność siebie, bez żadnej lękliwości czy agresywności, powinny być widoczne w postawie ciała oraz w dumnym wyrazie i uważnych, błyskotliwych oczach. Podczas oceny należy zwracać uwagę na„spokój i „śmiałość”.

Głowa : noszona wysoko, długa bez przesady, prostolinijna, dobrze rzeźbiona i sucha. Mózgoczaszka i kufa powinny być mniej więcej tej samej długości, co najwyżej z bardzo nieznaczną przewagą długości kufy, co daje wrażenie dobrze dopracowanej całości.

Mózgoczaszka : średniej szerokości, proporcjonalna do długości głowy, widziana z przodu raczej płaska niż zaokrąglona, ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową; widziana z profilu górna linia czoła jest równoległa do górnej linii kufy; grzebień potyliczny słabo rozwinięty, łuki czołowe i policzkowe mało wydatne.

Stop : umiarkowany

Koniec nosa czarny.

Kufa : Średniej długości, dobrze rzeźbiona pod oczami, zwężająca się stopniowo w kierunku nosa, w kształcie wydłużonego klina. Górna linia kufy jest prosta, widziana z profilu jest równoległa do linii czoła. Pysk jest dobrze rozcięty, co można stwierdzić, gdy pysk jest otwarty ; kąciki warg sięgają daleko do tyłu, szczęki są dobrze rozwarte.

Wargi : cienkie, dobrze napięte i mocno pigmentowane..

Policzki : gładkie, bardzo płaskie, lecz równocześnie muskularne.

Oczy : średniej wielkości, ani nie wypukłe, ani głęboko osadzone, o lekko migdałowatym kształcie, brązowe w kolorze, preferowane ciemne. Krawędzie powiek są czarne. Spojrzenie szczere, ożywione, inteligentne i badawcze.

Uszy : Raczej małe, wysoko osadzone, wyraźnie trójkątne, małżowiny dobrze zaokrąglone, spiczaste na końcach, sztywne, noszone prosto i pionowo, gdy pies ma wzmożoną uwagę.

Szyja : Smukła, lekko wydłużona, wznosząca się, dobrze umięśniona, rozszerzająca się stopniowo w kierunku łopatek, bez podgardla; kark lekko łukowaty.

Tułów : Silny, lecz nie ciężki. Jego długość mierzona od wyrostka barkowego do guza kulszowego jest w przybliżeniu równa wysokości psa w kłębie.

Linia górna : linia pleców i lędźwi jest prosta.

Kłąb : zaakcentowany..

Grzbiet : mocny, krótki, dobrze umięśniony.

Lędźwie : mocne, krótkie, wystarczająco szerokie, dobrze umięśnione.

Zad : dobrze umięśniony ; bardzo lekko spadzisty, wystarczająco szeroki, ale bez przesady.

Klatka piersiowa : niezbyt szeroka, ale za to głęboka. Żebra są w swej górnej części łukowato. Klatka piersiowa widziana z przodu jest mało szeroka, ale nie jest wąska.

Linia dolna : : zaczyna się od spodu klatki piersiowej i podnosi lekko tworząc harmonijna krzywą w kierunku brzucha, który nie jest ani obwisły ani zbytnio podkasany, ale lekko wcięty i średnio rozwinięty.

Ogon: dobrze osadzony, mocny u podstawy, średniej długości, sięgający co najmniej do stawu skokowego; w spoczynku opuszczony do stawu skokowego z końcem nieznacznie wygiętym do tyłu; w akcji ogon jest noszony wyżej, ale powyżej linii poziomej; ogon jest wtedy bardziej wygięty, ale nigdy nie przypominać haka ani być skręcony w bok.

Kończyny przednie:

widziane razem : mocny kościec, ale nie ciężkie ; o suchym i mocnym umięśnieniu ; pionowe z każdej strony i widziane z przodu idealnie równoległe.

Barki : łopatka długa i ukośna, dobrze osadzona, tworząca z kością ramieniową wystarczający kąt, idealnie wynoszący 110-115°.

Ramiona : długie i wystarczająco ukośne.

Łokcie : związane, ani odstające ani ściśnięte.

Przedramiona : długie i proste.

Nadgarstki: bardzo mocne i wyraźne.

Śródręcza mocne i krótkie, na tyle na ile to możliwe prostopadłe do ziemi i tylko nieznacznie odchylone do tyłu.

Łapy : okrągłe, łapy kota ; palce łukowato wygięte i zwarte ; poduszki grube i elastyczne, paznokcie ciemne i grube.

Kończyny tylne :

Widziane razem : Mocne, ale nie ciężkie ; z profilu są pionowe a widziane z tyłu idealnie równoległe; średniej długości, szerokie i mocno umięśnione.

Kolana : położone mniej więcej w linii pionowej przechodzącej przez biodro; kątowanie kolan normalne.

Uda : średniej długości, szerokie i umięśnione.

Stawy skokowe : blisko ziemi, szerokie i umięśnione, średnio kątowane.

Śródstopia : mocne i krótkie ; wilcze pazury nie są pożądane.

Stopy : mogą być lekko owalne ; palce łukowato wygięte i zwarte ; poduszki grube i elastyczne, paznokcie ciemne i grube.

Chody : Chód żywy i swobodny, kryjący, jakby pies poruszał się bez najmniejszego wysiłku. Owczarek belgijski jest stale w ruchu i sprawia wrażenie niezmordowanego. Jego bujny temperament skłania go do ruchu raczej po okręgach niż liniach prostych.

Ruch żywy i swobodny w każdym sposobie poruszania ; Owczarek Belgijski jest dobry w galopie , ale najczęściej używanym sposobem poruszania jest kłus. Kończyny poruszają się równolegle do płaszczyzny środkowej ciała. Przy dużej prędkości nogi zbliżają się do płaszczyzny środkowej; w kłusie amplituda jest średnia. Ruch jest regularny i swobodny, z dobrym wykrokiem nóg tylnych, górna linia pozostaje napięta, bez zbyt wysokiego podnoszenia przednich kończyn. Bez przerwy w ruchu, Owczarek Belgijski wydaje się nigdy nie męczyć; jego krok jest szybki, elastyczny i żywy. Jest zdolny do nagłej zmiany kierunku przy dużej prędkości ; dzięki swojemu żywiołowemu temperamentowi i potrzebie pilnowania i obrony, ma wyraźną tendencję do poruszania się po okręgu.

Skóra : Elastyczna, mocno przylegająca na całej powierzchni ciała. Widoczne śluzówki dobrze pigmentowane.

szata i odmiany : Sierść, mająca u Owczarków Belgijskich różną długość, kierunek, różny wygląd i kolor, stała się kryterium, według którego wyróżniamy cztery ich odmiany : le Groenendael, le Tervueren, le Malinois et le Laekenois.

Te cztery odmiany są sędziowane osobno, jak cztery odrębne rasy.

Rodzaj włosa : We wszystkich czterech odmianach sierść musi być gęsta, zwarta, o dobrej strukturze tworząca razem z podszerstkiem doskonałą ochronę.

odmiany długowłose : włos krótki na głowie, zewnętrznej stronie uszu i dolnej części kończyn, prócz części górnej od łokcia do nadgarstka porośniętej długim włosem tworzącym pióra. Na pozostałych częściach ciała włos jest długi, dłuższy i bardziej obfity na szyi i piersi, gdzie tworzy kołnierz i kryzę. Wnętrze ucha chronione jest przez kępki włosów. Włosy rosnące u podstawy uszu tworzą obramowanie głowy. Uda pokryte są bardzo długim i gęstym włosem, który tworzy tzw. portki.

Ogon okrywają bujnie włosy tworząc pędzel (pióropusz).

Groenendael i Tervueren są długowłose.

odmiana krótkowłosa : Włos bardzo krótki na głowie, zewnętrznej stronie uszu i dolnej partii kończyn. Krótki na pozostałych partiach ciała, obfitszy na ogonie i wokół szyi, gdzie tworzy niewielką kryzę od podstawy uszu w kierunku gardła. Z kolei na tyłach ud włos jest nieco dłuższy, podobnie jak na ogonie (ale nie tworzy pióropusza). Odmiana krótkowłosa to Malinois.

odmiana szorstkowłosa : To co przede wszystkim charakteryzuje tę odmianę to włos twardy i szorstki, sprawiający wrażenie rozczochranego. Długość włosa na wszystkich partiach ciała jednakowa - dokładnie ok. 6cm. Włos jest krótszy na kufie i z przodu kończyn. Włosy wokół oczu i okalające pysk nie mogą być przesadnie długie by nie maskowały kształtu głowy. Obowiązkowe jest jednak dobre i efektowne owłosienie kufy. Ogon nie powinien tworzyć pióra. Odmianą szorstkowłosą jest Laekenois

Kolory:

Maska : U Tervuerena i Malinois maska musi być wyraźna i obejmować górną i dolną wargę, kąciki ust oraz powieki, tworzącą w ten sposób jednolicie czarną strefę. Wymagane jest minimum 6 punktów pigmentowanych na czarno: oboje uszu, obie powieki górne oraz górna i dolna warga.

Czarny nalot : u Tervuerena i Malinois, nalot oznacza, że włosy mają czarne końce, co zacienia kolor podstawowy. Ta czerń jest w każdym przypadku jak „osmolenie” i nie może tworzyć ani dużych czarnych powierzchni ani prążków. U Laekenois nalon ten jest wyrażony bardziej dyskretnie.

Groenendael : wyłącznie jednolita czerń.

Tervueren : wyłącznie płowy z czarnym nalotem lub szary z czarnym nalotem , zawsze z czarną maską ; jednakże kolor płowy z czarnym nalotem pozostaje kolorem preferowanym. Płowy powinien być w ciepłym odcieniu, ani zbyt jasny, ani wyblakły. Każdy pies, którego kolor jest inny niż płowy z czarnym nalotem lub nie ma wymaganej intensywności, nie może być uznany jako osobnik elitarny (zgodnie z regulaminem związku belgijskiego).

Malinois : wyłącznie płowy z czarnym nalotem i czarną maską.

Laekenois : wyłącznie płowy ze śladowym czarnym nalotem, głównie na kufie i ogonie.

U wszystkich odmian dopuszcza się nieco białego na piersi i na palcach.

Wysokość, ciężar i wymiary :

Wysokość w kłębie : wymagana wysokość wynosi średnio

62 cm dla psów.

58 cm dla suk.

Tolerowane odchylenia: 2 cm w dół lub 4 cm w górę

Waga : psy średnio 25-30 kg.

suki średnio 20-25 kg.

Wymiary : średnie normalne wymiary u samca Owczarka Belgijskiego o wysokości 62 cm w kłębie :

· długość tułowia (od wyrostka barkowego do guza kulszowego) : 62 cm.

· długość głowy : 25 cm

· długość kufy : 12,5 à 13 cm

wady : każde odstępstwo od wzorca należy uważać za wadę, która powinna wpływać na ocenę w stopniu zależnym od jej nasilenia.

· wygląd ogólny : ociężałość, brak elegancji; pies zbyt lekki, zbyt słaby; zbyt podłużny, nie dający się wpisać w kwadrat.

· Głowa : ciężka, zbyt mocna, brak równoległości linii kufy i mózgoczaszki, niewystarczająco rzeźbiona lub sucha ; front zbyt zaokrąglony ; stop niewyraźny lub zbyt zaznaczony ; kufa zbyt krótka lub zbyt wąska ; kufa zakrzywiona; łuki brwiowe lub policzkowe zbyt wydatne.

Nos, wargi, brzegi powiek – ślady depigmentacji.

· Uzębienie : siekacze źle ustawione. Poważna wada : brak siekacza, brak jednego przedtrzonowca P3 lub P2, brak trzech przedtrzonowców P1.

· Oczy: jasne, okrągłe.

· Uszy: duże, długie, zbyt szerokie u nasady, nisko osadzone, zbieżne lub rozbieżne.

· Szyja : cienka, krótka ; krótka lub pofałdowana.

· Tułów : zbyt wydłużony ; zbyt szeroka klatka piersiowa (cylindryczna)

· Kłąb : niewyraźny, niski.

· Linia górna : plecy i/lub lędźwie zbyt długie, słabe, zapadnięte lub wypukłe.

· Zad : zbyt stromy lub podniesiony.

· Linia dolna : zbyt lub za mało opadająca, za duży brzuch.

· Ogon : osadzony zbyt nisko, noszony zbyt wysoko, tworzący obwarzanek, zakręcony.

· Kończyny : kościec zbyt lekki lub zbyt ciężki ; złe ustawienie z profilu (np. śródstopia zbyt ukośne, słabe nadgarstki), z przodu (np. nogi iksowate lub kabłąkowate, łokcie odstające, etc.) lub z tyłu (np. tylne kończyny zbyt blisko siebie, beczkowate, stawy skokowe otwarte lub zamknięte, etc.) ; zbyt małe lub zbyt duże ukątowanie.

· Stopy - otwarte.

· Chody : ruch ściśnięty, wykrok zbyt krótki, zbyt mało impulsywny, złe przenoszenie przez plecy, chody podrygujące.

· Sierść : u każdej odmiany - brak podszerstka.

Groenendael i Tervueren : sierść wełnista, kręcona lub pofalowana ; niewystarczająco długa.

Malinois : włos półdługi tam gdzie powinien być krótki ; sierść szorstka ; włos twardy rozsiany pomiędzy krótkim; włos falisty.

Laekenois : włos zbyt długi, jedwabny, falisty, kędzierzawy lub krótki; kępki cienkich włosów, rozsiane w postaci kosmyków we włosach szorstkich ; nadmiar długiej sierści dookoła oczu lub porastającej dolne krańce głowy ; krzaczasty ogon.

· Kolor : dla wszystkich odmian : biała plama na piersi tworząca plastron (gors) ; biały kolor na stopach wychodzący poza palce.

Groenendael : rude refleksy na czarnej sierści ; szare portki.

Tervueren : szary.

Tervueren et Malinois : pręgowany ; odcienie niewystarczająco ciepłe ; zbyt mało lub zbyt dużo czarnego nalotu, który tworzy czarne powierzchnie, niewystarczająca maska.

Tervueren, Malinois i Laekenois : płowy zbyt jasny ; kolor podstawowy za mało intensywny, wyblakły - tzw „sprany”jest uważany za wadę poważną.

· Charakter : osobniki nie pewne siebie, zbyt nerwowe.

Wady eliminujące :

· Charakter : osobniki agresywne lub lękliwe.

· Wygląd ogólny : brak typu rasy.

· Uzębienie : tyłozgryz, przodozgryz, nawet bez utraty kontaktu (staw odwrócony) : zgryz krzyżowy brak kła C1, brak jednego łamacza górnego PM4 lub dolnego M1, brak jednego trzonowca (1M1 lub 1M2, za wyjątkiem M3), jednego przedtrzonowca PM3 oraz jednego innego zęba, lub łącznie trzech zębów (za wyjątkiem przedtrzonowców P1) lub więcej.

· Nos, wargi, brzegi powiek : silna depigmentacja.

· Uszy : opadające lub załamane.

· Ogon : brak lub skrócony od urodzenia lub w wyniku amputacji ; noszony za wysoko i w formie zakręconego obwarzanka.

· Sierść: brak podszerstka.

· Kolor : wszystkie kolory, które nie odpowiadają opisanym odmianom ; zbyt rozciągnięte na piersi białe znaczenia, szczególnie jeśli sięgają kryzy; białe znaczenia na nogach, sięgające dalej niż do połowy śródstopia lub tworzące „skarpetki” ; białe znaczenia w innych miejscach niż palce i pierś ; brak maski, w tym również jaśniejsza kufa niż reszta szaty u Tervuerena i Malinois.

· Wzrost : poza limitem

Pies powinien posiadać oba normalnie rozwinięte jądra opuszczone do moszny.

Krzyżowanie między odmianami : zabronione, z wyjątkiem szczególnych przypadków, za zgodą narodowych komisji hodowlanych.

Ginuś_Lexiuś

Miłego czytania. Macie fotki:

TERVUEREN

GROENENDAEL

MALINOIS

LAEKENOIS