Ginuś_Lexiuś
Przyjaciel
Dołączył: 30 Maj 2006
Posty: 366
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
|
 Wysłany: Pią 14:36, 04 Sie 2006 Temat postu: DUŻY SZWAJCARSKI PIES PASTERSKI |
|
|
HISTORIA
Duży Szwajcarski Pies Pasterski uważany jest za najstarszą ze szwajcarskich ras, której początki nie są do końca jasne i istnieją na ten temat różne teorie. Jedna z nich, rozpowszechniana min. przez Kellera, Kamera i von Hagena, wskazuje na pochodzenie Dużego Psa Szwajcarskiego wraz z Psem św. Bernarda od Molosa, dużego Brytana- psa towarzyszącego rzymskim legionom podczas ich najazdu na Alpy w 1 wieku p.n.e. Inna teoria mówi, że to Fenicjanie ok. 1100 r. p.n.e. przywieźli ze sobą dużą rasę psa do osad w Hiszpanii, skąd migrowały na zachód i wpłynęły na kształtowanie się zamieszkującego Pireneje hiszpańskiego Brytana- przodka rasy. Niektórzy szwajcarscy kynologowie i znawcy ras, jak np. Hans Räber, podkreślają fakt, iż Szwajcaria, jako kraj przechodni, jest ojczyzną mieszkańców ucieleśniających typ ludu granicznego, którego nie można przypisać do żadnego z byłych plemion europejskich. Według tego schematu psy pasterskie towarzyszące ludzkim plemionom powstały w wyniku przemieszania psów wiejskich z psami licznych najeźdźców i ludów, które przemierzały ten kraj. Od około 1515 r. – końca wypraw miśnieńskich, aż po wyprawy napoleońskie, szwajcarskie górskie doliny izolowane były od wpływów światowych zmian historycznych, co miało również wpływ na populację tutejszych psów. Poprzez prymitywny dobór hodowlany, hodowlę w pokrewieństwie, oddawanie szczeniąt sąsiadom, rodzinie, wytworzyły się określone odmiany lokalne.
WZORZEC
KRAJ POCHODZENIA
Szwajcaria
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA
09.04.1993
PRZEZNACZENIE
Początkowo pies stróżujący i pociągowy. Obecnie również towarzyszący, obrończy i rodzinny.
KLASYFIKACJA
Grupa 2: Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3: Szwajcarskie psy pasterskie. Nie podlegają próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Przodkami Dużego Szwajcarskiego Psa Pasterskiego były, szeroko wcześniej rozpowszechnione w centralnej Europie, psy opisywane jako psy rzeźników i masarzy. Były one silne, trzykolorowe, czasami czarne podpalane lub żółte, powszechnie trzymane przez rzeźników, handlarzy bydła, rzemieślników i farmerów, którzy używali je jako psy stróżujące, pasterskie oraz pociągowe i do tych celów je hodowali. Na jubileuszowej wystawie, zorganizowanej w 1908 r. w Lagenthal z okazji 25-lecia istnienia Szwajcarskiego Towarzystwa Kynologicznego przedstawiono do oceny profesorowi Alertowi Heim dwa takie psy nazwane krótkowłosymi berneńskimi psami pasterskimi. Ten wielki popularyzator ras szwajcarskich psów pasterskich ocenił je jako zanikającą odmianę starego typu dużych psów pasterskich (górskich) lub psów rzeźników. Zostały one uznane przez Szwajcarskie Towarzystwo Kynologiczne za odrębną rasę i wpisane jako Duży Szwajcarskie Psy Pasterskie do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej w tomie 12 (1909). W kantonie berneńskim znaleziono kolejne egzemplarze odpowiadające opisowi A. Heima i w oparciu o nie rozpoczęto hodowlę czystej rasy. W styczniu 1912 r. powstał Klub Dużego Szwajcarskiego Psa Pasterskiego, który przejął na siebie obowiązek opieki i promowania rasy. Przez długi czas populacja rasy utrzymywała się na niskim poziomie, ponieważ trudno było o dobre suki. Dopiero od 1933 r. liczba rocznie rejestrowanych w Szwajcarskiej Księdze Rodowodowej psów przekroczyła 50. Wzorzec rasy po raz pierwszy został opublikowany przez FCI 5 lutego 1939 roku. Opinia niewymagających, niezawodnych psów meldunkowych i pociągowych używanych przez armię szwajcarską w okresie II wojny światowej przyniosła rasie uznanie i dalsze jej upowszechnienie, którego efektem było ponad 100 zarejestrowanych w 1945 r. szczeniąt. Liczba ta świadczy o populacji rasy utrzymującej się na poziomie 350-400 egzemplarzy. Obecnie psy tej rasy hodowane są również w krajach sąsiednich i powszechnie cenione za opanowany i zrównoważony temperament, szczególnie jako psy rodzinne.
WYGLĄD OGÓLNY
Trójkolorowy, masywny, grubokościsty i dobrze umięśniony pies, którego mimo jego wzrostu i wagi charakteryzuje wytrzymałość i ruchliwość.
WAŻNE PROPORCJE
Długość korpusu do wysokości w kłębie = 10:9
Głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie = 1:2
Długość mózgoczaszki do długości kufy = 1:1
Szerokość czaszki do szerokości kufy = 2:1
USPOSOBIENIE I CHARAKTER
Pies ufny, uważny, czujny i pozbawiony lęku w sytuacjach powszednich, dobroduszny i oddany bliskim osobom, pewny siebie wobec obcych, o średnim temperamencie.
GŁOWA
Głowa w stosunku do tułowia odpowiednio mocna, lecz nie ciężka. Głowa psa mocniejsza niż głowa suki.
MÓZGOCZASZKA
Płaska i szeroka, zaznaczona bruzda czołowa od nasady czoła w kierunku potylicy.
Stop: Słabo zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA
Nos: Trufla nosa czarna, grzbiet nosa prosty bez bruzdy.
Kufa: Silna, dłuższa niż głęboka, oglądana z góry lub boku nie może być spiczasta.
Fafle: Umiarkowanie rozwinięte, przylegające, czarne.
Zgryz: Pełny, silny i regularny nożycowy. Dopuszczalny brak jednego (P1) lub (P2). Nie bierze się pod uwagę braku (M3).
Oczy: O kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone ani zbyt głęboko ani wyłupiaste, koloru od orzechowego do kasztanowo-brązowego o bystrym, przyjemnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne raczej wysoko osadzone. W spoczynku płasko przylegające do policzków. Przy natężonej uwadze skierowane do przodu. Zarówno wierzchnia jak spodnia strona uszu owłosiona.
SZYJA
Silna, muskularna, raczej masywna, bez podgardla.
TUŁÓW
Grzbiet: Umiarkowanie długi, silny, prosty.
Lędźwie: Szerokie i dobrze umięśnione.
Zad: Długi i szeroki, lekko zaokrąglony.
Klatka piersiowa: Silna, szeroka, sięgająca łokci, o owalnym przekroju, nie płaska ani beczkowata. Przedpiersie szerokie, dobrze zaznaczone.
Brzuch: Brzuch i boki lekko podciągnięte.
OGON
Ogon ciężki, sięgający stawu skokowego. W spoczynku swobodnie opadający. W podnieceniu oraz w ruchu noszony wyżej i lekko wygięty ku górze jednak nigdy nie zakręcony ani nie zarzucony nad grzbiet.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE
Ustawione nie nazbyt szeroko, oglądane z przodu proste i równoległe.
Łopatki: Długie, silne, ukośnie ustawione, przylegające do tułowia i dobrze umięśnione, tworzące z ramionami niezbyt rozwarte kąty.
Przedramię: O mocnym kośćcu, proste.
Śródręcze: Silne, oglądane z przodu proste, z boku jedynie nieznacznie nachylone do podłoża.
KOŃCZYNY TYLNE
Oglądane z tyłu proste, niezbyt wąsko ustawione. Pięty i łapy nie mogą być wykręcone ani na zewnątrz ani do środka. Ostrogi muszą być usunięte.
Udo: Dość długie, oglądane z boku tworzy z podudziem wyraźnie rozwarty kąt. Uda szerokie, mocno i dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Silne i dobrze kątowane.
Stopy: Silne, prosto ustawione, zwarte, o wysklepionych palcach i silnych pazurach.
RUCH:
We wszystkich tempach ruch swobodny, przestrzenny i harmonijny. Długi swobodny wykrok przednich kończyn i silny napęd tylnych. W kłusie kończyny oglądane z przodu i z tyłu – prowadzone prosto.
SZATA:
GATUNEK SZATY:
Włos okrywowy dwuwarstwowy, gęsty. Średniej długości włos okrywowy, gęsty, podszerstek możliwie ciemnoszary do czarnego. Dopuszczalny jest krótki włos okrywowy przy prawdziwym podszerstku.
UMASZCZENIE:
Podstawowa maść czarna z brązowo-czerwonym podpalaniem i symetrycznymi czysto białymi znaczeniami. Podpalanie rozdziela podstawową czarną maść od białych znaczeń na policzkach, nad oczami, na wewnętrznej stronie uszu, symetrycznie na przedpiersiu, na kończynach oraz na spodniej stronie ogona.
Białe znaczenia występują na głowie (strzałka), na kufie, od podgardla aż do klatki piersiowej tworzą jednolity krawat, na łapach i na końcu ogona. Pomiędzy białą strzałką i czerwonobrązowym podpalaniem nad oczami powinien być widoczny czarny pasek. Dopuszczalny jest biały kołnierz lub biała plama na karku.
WIELKOŚĆ:
Wzrost w kłębie : Psy 65-72 cm, Suki 60-68 cm
WADY:
Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena winna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Duże odchylenia od przewidzianego wzorcem wzrostu i proporcji.
Błędy budowy.
Brak wyrazu płci
Zbyt delikatny lub za ciężki kościec.
Niewystarczające umięśnienie.
Bardzo ciężka lub zbyt lekka głowa.
Obwisłe fafle (wargi).
Zbyt wysoko, nisko lub zbyt daleko w tyle głowy osadzone uszy.
Zgryz cęgowy, przodo- lub tyłozgryz.
Brak więcej niż jednego (P1) lub (P2).
Entropium, ektropium..
Jasne oczy.
Grzbiet łękowaty.
Źle noszony ogon.
Nieprawidłowe kątowanie przednich i/ lub tylnych kończyn.
Płaskie łapy.
Widoczny żółto-brązowy lub jasno szary podszerstek.
Brak białych znaczeń.
Zbyt szeroka strzałka.
Białe znaczenie na kufie sięgające poza kąt wargowy.
Białe podkolanówki (sięgające powyżej stawu nadgarstkowego i/ lub skokowego).
Wyraźna asymetria znaczeń.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Umaszczenie inne niż trójkolorowe.
Maść podstawowa inna niż czarna.
Niebieskie oczy.
Krótki włos bez podszerstka.
Długi włos.
Poważne wady usposobienia (nadmierna agresywność, tchórzliwość).
UWAGA:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
