Sznaucerki

Ticking Clock

Ale fajnie Ci było... ale dość o alergii Smile

Owczarka

Sznaucery? Najbardziej lubię olbrzymy, ale średnie też niczego sobie Wink

. Miniaturowe - hmm... nie przepadam za małymi rasami. Wolę duże psy, co nie oznacza, że nie lubię małych!

Asia_Golden · Gość

jeśli już tematr to przydałó by się zacząć od opisuy rasy itd Smile

i to w pierwszym pośącie Smile

Ticking Clock

Też tak myślę Wink

. Więc ja to zrobię!

Sznaucer Olbrzym

Historia olbrzyma w Polsce

Sznaucery olbrzymy czarne przed II wojna światową były w Polsce prawie nieznane, jak zresztą i pozostałe odmiany sznaucerów. Było ich zaledwie kilkanaście sztuk, głównie na południu Polski. W 1938 r. dwa olbrzymy "pieprz i sól" Ralph i Helxi pokazano na wystawie psów rasowych. Para ta maiła potomstwo, jednak wojna przerwała, jak i w innych rasach, wielkie prace hodowlane.

Po wojnie w latach pięćdziesiątych p. Żołnierczyk z Jeleniej Góry sprowadził z Czechosłowacji czarną suczkę sznaucera olbrzyma. O potomstwie suki nie ma bliższych danych, lecz publikacja zdjęć i artykułów o niej przyczyniła się niewątpliwie do zainteresowania ta rasą wielu osób w Polsce. Na początku lat pięćdziesiątych Służba Ochrony Kolei sprowadziła z NRD kilka sztuk sznaucerów olbrzymów czarnych, które z dobrymi wynikami pracowały w Polsce przez kilka lat. Niektóre z nich były pokazywane na wystawach psów rasowych jak np. pies Horyń i suka Fuksja. Z tych też psów rozpoczęła pierwszą amatorską hodowlę sznaucerów olbrzymów Zofia Wielowieyska, właścicielka hodowli "Z Czarnego szlaku". Było to na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Rok 1964 był ważnym dla rozwoju hodowli sznaucerów olbrzymów w Polsce, zważywszy na fakty:

- Władysław Kłodziński sprowadził do Polski z NRD rodowodową sukę o imieniu Ona von Hutberg, ur. w 1962 r., po matce ze słynnej hodowli Kasperhausen. W tym samym roku suka została pokryta w Czechosłowacji w jednym z najwybitniejszych ówczesnych reproduktorów, psem o imieniu Danilo Martep.

- W tym samym czasie Zofia Wielowieyska pokryła sukę ze swej hodowli Dzinę, tym samym wybitnym psem. W hodowli Margo Władysława Kłodzińskiego Ona von Hurberg urodziła wspaniały miot, który w całości stał się podstawą polskiej hodowli. Były to: Atos, Akim, Aida, Alma, Afra i Ava Margo. Z hodowli " Z Czarnego Szlaku" z pary Dzina i Danillo Martep urodził się pies Esauł, późniejszy ojciec jednego z najwybitniejszych polskich reproduktorów o imieniu Funt Skolimów. Córki Ona von Hutberg, urodzone w hod. Margo zapoczątkowały trzy hod. olbrzymów: Ava Margo - hodowlę Skolimów J. Motza, Aida i Alma Margo - hodowlę Czarne Diabły J. Nowaka, Afra Margo - hod. Cedrus A.Psyka.

W końcu lat sześćdziesiątych Alfred Wiaterek, właściciel hodowli Rio Bravo ze Śląska, sprowadził z NRD sukę Eule von Dreinagel, którą krył kilkakrotnie różnymi psami z hodowli niemieckich.

Zdzisław Piwoński z Rzeszowa, wł. hod. Z Dworca Kolejowego nawiązał kontakt z Węgrami i sprowadził psa, którego wprowadzenie nie odegrało większej roli w polskiej hodowli, lecz kilka psów wysłanych na Węgry wykorzystano tam, propagując Polską hodowlę sznaucera olbrzyma.
W Polsce połączenie wymienionych linii hodowlanych dało początek błyskawicznie rozwijającej się hodowli sznaucera olbrzyma, opartej na bardzo dobrym materiale wyjściowym.

W roku 1972 Bogusław i Irena Krassowscy kupili sukę Armę Novi, która stała się założycielką ich hodowli "Nanda Devi". Arma Novi, córka Ch. Atosa Margo, oznaczała się wspaniałą psychiką. Ukończyła kurs PO III oraz zdobyła tytuł Mistrza Polski w pracy na śladzie i tytuł wicemistrza w obronie, jak również Ch.PL. Kryta dwa razy dała pięć championów i trzy reproduktory, m. in. Orion Nanda Devi. Z linii Army powstały hodowle: Mamba, Czarna Zjawa, Lokis, Znad Dużego Jeziorka, Annopolis, Gośmir.

W 1982 r. do hodowli Nanda Devi zaimportowana została z Niemiec Rieke v.d Hoden Ward, przyszła Ch.PL, Zwyciężczyni Świata. Ze skojarzenia Rieke z Orionem Nanda Devi urodziły się dwa przyszłe Championy: Prim I Poker - Beng. W drugim miocie po psie Janneck v. Schwarzen Riesen urodziły się trzy przyszłe Interchampiony.

Najwybitniejsze sprowadzone reproduktory, które wywarły duży wpływ na naszą hodowlę to: Axel von Biesenhorst, Dyron z Danova, Bivoj Impression, Basco von Rothenburg, Bledax Ardocide, Ino von Montana oraz z nowszych czasów: Zw. Janneck von Schwarzen Riessen i Ch. Igor v.d Hahen Ward.

Pierwszą polską olbrzymką o umaszczeniu pieprz i sól była sprowadzona z Czechosłowacji przez Ewę Dąbrowiecką nieduża, bardzo elegancka, o pięknej głowie suka - Agi Jurben. Była kryta w NRD psem Joster von Felsental. W wyniku tego krycia urodził się pierwszy w Polsce miot sznaucerów olbrzymów pieprz i sól.

Historia olbrzyma na świecie

Sznaucer olbrzym wyhodowany był z dużych, ostrych psów wiejskich, które używane były do pilnowania obejścia, stad i furmanek. Ludność pasterska bardzo je ceniła, gdyż były opanowanymi, spokojnymi, lecz gdy zaszła potrzeba, ostrymi strażnikami domu, podwórza i stad. Były to psy mocne, o grubej, twardej sierści, najczęściej czarno umaszczone. Psy te "żyły w zgodzie z bydłem i trzodą chlewną". Pod koniec minionego stulecia psami tymi zajęła się grupa hodowców. Byli to, między innymi, wielcy hodowcy: dr Calaminus, właściciel hodowli Kinziglat oraz Kluftinger - właściciel hodowli Wetterstein.

Prawdopodobnie w doskonaleniu rasy mogły mieć udział inne wielkie psy - czarny dog i czarny duży pudel. Do ostatecznego ukształtowania się sznaucera olbrzyma przyczyniło się kilka egzemplarzy tej rasy: Bazi, Schuft i Russi z hodowli Wetterstein Kluftingera, który hodował swe psy wysoko w górach. Bazi był potężnym psem o wzroście 72cm. Dr Calaminus z hodowli Kinzigtal posiadał wspaniałego reproduktora imieniem Fels von Kinzigtal, który przekazywał wiele cech, brakujących psom z hodowli Wetterstein. W połączeniu z tą linią powstały doskonałe egzemplarze. Były to psy czarne. Równocześnie z rozwojem hodowli w Niemczech rozwijała się ona w Szwajcarii. Wielkie zasługi położył tu kynolog Qilgelm Tschudy.

Czynione były również próby wyhodowania sznaucera olbrzyma o umaszczeniu typu "pieprz i sól". Jak podają niektóre źródła, użyto do tego psa czarnego czarnego imieniu Arab won Alt Worms i sukę średnią "pieprz i sól" o imieniu Christel von Furstenwall. Pierwszy hodowlany sznaucer olbrzym miał nazywać się Bill von Hohland. Wiadomości te nie są zupełnie pewne.

Wzorzec sznaucera olbrzyma
Kraj pochodzenia: Niemcy

Prawidłowe nazewnictwo, według rejestru FCI:
niem. Reisenschnauzer
franc. Schnauzer geant
ang. Gigant schnauzer
hiszp. Schnauzer gigante.

Należy zauważyć, że nazwa sznaucer olbrzymi, używana niekiedy, jest nieprawidłowa. W języku niemieckim słowo "Riese" znaczy "olbrzym", natomiast "olbrzymi" to "riesig". Również w języku francuskim słowo "geant" znaczy "olbrzym", natomiast "olbrzymi" to "gigantesque".

Schemat budowy ciała sznaucera

I. Wygląd ogólny:

Sznaucer olbrzym powinien być psem o mocnej budowie. Mimo swej wielkości i wagi - zwrotnym. Powinien być szlachetny w wyrazie i ruchu. Sylwetka powinna zamykać się w kwadracie, przy czym suki mogą być nieco dłuższe niż psy. Proporcje ciała muszą być doskonale wyważone.

ISTOTNE PROPORCJE:

Budowa kwadratowa, przy czym wysokość w kłębie odpowiada mniej więcej długości tułowia.

Całkowita długość głowy (od wierzchołka nosa do guza potylicznego) odpowiada połowie długości grzbietu (od kłębu do nasady ogona).

II. Cechy szczególne:
GŁOWA

Głowa powinna być długa, dość wąska ale nie nie w typie terierowatym . Długość głowy od nosa do guza potylicznego ma stanowić połowę długości grzbietu. Głowa zwęża się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa . Długość czaszki w stosunku do długości kufy powinna być jak 2:3. Nozdrza duże, otwarte, czarne. Wargi przylegające czarne. Czoło płaskie, fałdy są wadą. Kufa zakończona w formie ściętego klina.

Szczęka i uzębienie: silna szczęka górna i żuchwa. Uzębienie pełne, zgryz nożycowy (42 zęby zgodnie z definicją) zęby silne i czysto białe. Mięśnie żuchwy są dobrze rozwinięte, lecz zbyt mięsiste mięśnie policzkowe nie mogą naruszać prostokątnego kształtu głowy (z brodą).
Oczy średniej wielkości, owalne, skierowane ku przodowi, ciemne z żywym wyrazem. Powieki dobrze przylegające.

Uszy mogą być cięte lub nie cięte. Zarówno jedne jak i drugie powinny być osadzone wysoko. Uszy cięte zwrócone ku przodowi, noszone sztywno. Uszy nie cięte mają kształt litery "V", są w pół złamane i przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy. Mogą również stać pionowo przy czym płat uszny powinien być mały.

Szyja długa, o szlachetnie wysklepionym karku, bez luźnej skóry na podgardlu. Grubość skóry powinna być zróżnicowana. Kark mocny, szlachetnie wysklepiony, podobnie jak u rasowego konia. Skóra na spodzie szyi powinna być sucha i przylegająca.
TUŁÓW:

o grzbiecie krótkim , mocnym , lekko opadającym. Górna linia grzbietu powinna być lekko falista, płynna , utworzona przez pierwszy krąg kłębu, grzbiet i lekko zaokrąglony zad. Klatka piersiowa umiarkowanej szerokości, o owalnym przekroju , głęboka i długa. Żebra płaskie. Głębokość klatki piersiowej powinna stanowić połowę wysokości psa, mierzonej w kłębie. Przedpiersie powinno być dobrze rozwinięte.
Grzbiet miękki, łękowaty lub karpiowaty jest wadą.

Ogon: cięty na długości ok. 3 kręgów, wysoko osadzony, noszony ku górze lub nie cięty także wysoko osadzony, noszony ku górze.
KOŃCZYNY

Kończyny przednie są kończynami podporowymi. W czasie ruchu, w momencie stykania się z ziemią, przejmują na siebie ciężar ciała. Składają się z łopatki, ramienia, przedramienia, śródręcza i łapy. Łopatka i ramię zwane dźwigniami ruchu, powinny być długie. Łopatka dobrze umięśniona, przylegająca do tułowia, ustawiona w stosunku do poziomu pod kątem 45 stopni. Ramię dobrze umięśnione, o przylegających łokciach, powinno tworzyć z łapą kąt 90 stopni. Kończyny przednie widziane z przody powinny być równoległe. Łapa okrągła "kocia", o krótkich, wypukłych palcach, z twardymi jędrnymi opuszkami i czarnymi pazurami.

Kończyny tylne: czyli napędowe. Przy ich pomocy ciało psa odbija się od ziemi. Składają się z uda, podudzia, śródstopia i stopy. Tylne dźwignie ruchu czyli udo i podudzie powinny być długie i dobrze umięśnione. Pięta, a więc i staw skokowy, umieszczona nisko. Często spotykane krótkie podudzie jest wadą nie tylko ze względu na ruch, lecz powoduje nieładne ustawienie się psa. Kąt między miednicą i udem powinien wynosić ok. 100 stopni. Śródstopie ustawione pionowo do poziomu. Łapa okrągła "kocia", o krótkich, wypukłych palcach, z twardymi jędrnymi opuszkami i czarnymi pazurami.
RUCH

jest bardzo ważnym elementem kryterium oceny olbrzyma. Powinien on poruszać się swobodnie i płynnie. W ruchu ujawniają się w wszelkie wady w budowie anatomicznej.
SZATA

sznaucera składa się z miękkiego, zwartego podszerstka i twardego włosa pokrywowego. Włos pokrywowy powinien być twardy, gęsty, ani kręcony, ani nastroszony. Na kufie charakterystyczna broda, a nad oczami krzaczaste brwi.
UMASZCZENIE

przewidziane przez wzorzec pieprz i sól lub czarne. Umaszczenie czarne powinno być bez białych włosów, plam i łat. Natomiast jeśli chodzi o umaszczenie pieprz i sól, to ideałem hodowli jest otrzymanie barwy średnio intensywnej, rozłożonej równomiernie na całym ciele o podszerstku szarym. Sznaucery olbrzymy "pieprz i sól" są nadal rzadsze w Polsce.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR
zarówno jak i u suk jak i u psów powinno mieścić się w granicach 60 - 70cm, przy czym u suk pożądana jest wysokość bliżej dolnej granicy, u psów - bliżej górnej.

III. Wady:

Każde odchylenie od wyżej wymienionych punktów należy traktować jako wadę, której waga powinna znajdować się w dokładnym stosunku do stopnia odchylenia.

W szczególności: ciężka lub okrągła czaszka, fałdy czołowe , krótka, szpiczasta lub wąska kufa, zgryz cęgowy, mocno wystające policzki lub kości policzkowe, jasne, za duże lub okrągłe oczy, uszy osadzone nisko lub też uszy bardzo długie, noszone niesymetrycznie, luźna skóra podgardla, wiszące podgardle, sucha szyja, grzbiet zbyt długi, łęgowaty lub miękki, grzbiet karpiowaty, opadający (ścięty) zad, nasada ogona nachylona w stronę głowy (zajęczy ogon), długie łapy, inochód, włos zbyt krótki, za długi, miękki, falisty, kudłaty, jedwabisty, brązowy podszerstek.

Poważne wady: budowa ociężała lub zbyt lekka, kończyny za niskie lub za wysokie, odwrócone cechy płciowe - dymorfizm płciowy, łokcie odstające na zewnątrz, stroma lub beczkowata kończyna tylna, zbyt długie podudzie, stawy skokowe zwrócone do środka, za krótkie śródstopie kończyny tylnej, włos biały lub łaciaty.

Wady dyskwalifikujące: deformacje wszelkiego rodzaju, wadliwy typ, wady zgryzu takie jak przodozgryz, zgryz naprzemienny, poważne wady poszczególnych partii, takie jak wady budowy, umaszczenia włosa, nadmierna wysokość lub niedomiar powyżej 2 cm, zachowanie nieśmiałe, agresywne, złośliwe, nadmiernie nieufne, nerwowe.

Psy muszą mieć dwa normalne wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w mosznie.

Sznaucery:
Bez względu na gabaryty i umaszczenie są to psy mocnej budowy, sprężyste, dobrze umięśnione, inteligentne, chętne do pracy z człowiekiem i wymagające bliskiego z nim kontaktu. Szorstkowłose (co pociąga za sobą konieczność odpowiedniej dbałości o sierść, regularnego strzyżenia i trymowania - jeśli chcemy, by nasz pies naprawdę wyglądał jak sznaucer), o charakterystycznym wyglądzie głowy. Obfite owłosienie pyska na brodzie i brwiach skutkowało nadaniem mu polskiej nazwy: "brodacz". Sznaucery łatwo się uczą i powinny być szkolone. Dotyczy to także miniatur, których przedstawiciele nie raz już zdobywali czołowe miejsca na zawodach posłuszeństwa (Mistrzostwa Polski PT). Wszystkie wymagają aktywnego ruchu.

*

sznaucer olbrzym: największy wśród sznaucerów - wzrost w kłębie waha się w granicach 60 - 70 cm. Umaszczenie czarne lub pieprz i sól, przy czym to drugie jest dużo rzadziej spotykane. Włos szorstki, gęsty, twardy, z podszerstkiem, co pozwala trzymać go poza domem. Trzeba jednak pamiętać o konieczności zapewnienia mu bliskiego kontaktu z człowiekiem: ten pies nie może po prostu mieszkać w ogródku. Pełen temperamentu, uwielbiający zabawy; nawet w dorosłym pozostaje coś z szczenięcia. Jednocześnie opanowany i zrównoważony. Wymaga szkolenia: uczy się łatwo pod warunkiem, że ufa uczącemu. Dobry stróż, obrońca i towarzysz.
*

sznaucer średni: wersja pośrednia między mini a maxi: wysokość w kłębie: 40 - 50 cm. Pies o dużym temperamencie, bardzo żywiołowy i energiczny. Powinien być szkolony, co pozwala prawidłowo ukierunkować jego temperament: jest inteligentny, szybko pojmuje sens poleceń, a właścicielowi pozostaje ich wyegzekwowanie. Wytrzymały, znakomity kompan długich wycieczek i rowerowych przejażdżek. Umaszczenie -podobnie jak u olbrzyma: czarne lub pieprz i sól, szorstki włos wymaga trymowania i strzyżenia. Dobry stróż, przez zapaleńców bywa także szkolony w kierunku obrony.
*

sznaucer miniatura: to, że najmniejszy gabarytowo (30-35 cm w kłębie), nie oznacza bynajmniej, że najspokojniejszy. Wręcz przeciwnie. Jest psem pełnym energii, żywiołowym, wszędzie go pełno. Jeśli nie damy upustu jego temperamentowi, może być hałaśliwy, co jednak czyni z niego doskonałego stróża. Jest odważny, często zadziorny wobec większych psów. Występuje w najbogatszej gamie umaszczeń: białym, czarnym, czarno - srebrnym oraz pieprz z solą. Włos - podobnie jak u większych kuzynów - szorstki, gęsty, wymagający strzyżenia i trymowania. Miniatury powinno się szkolić. Często się im odpuszcza, bo mały piesek - mały kłopot, a szkoda. Są inteligentne, uczą się łatwo. Nauka pogłębia zrozumienie na linii pies - właściciel, pomaga rozwiązywać nieporozumienia i zapobiega wielu problemom, chociażby ucieczkom żywiołowego psa.

Sznaucer Średni

Standard FCI N° 182 / 11.08.2000 / GB

SZNAUCER

TŁUMACZENIE : sznaucery Smile

ORYGINAŁ: Niemcy.

DATA OPUBLIKOWANIA ORYGINALNEGO WAŻNEGO STANDARDU : 06.04.2000

UŻYTKOWOŚĆ : Pies do stóżowania i do towarzystwa.

KLASYFIKACJA FCI : Grupa 2 PINCZERY, SZNAUCERY, MOLOSY, PSY GÓRSKIE i SZWAJCARSKIE PSY DO BYDŁA

Sekcja 1 TYP - Pinczer i Sznaucer.
Bez pracującej próby.

KRÓTKA HISTORIA RASY : Pierwotnie SZNAUCER był używany w południowej części Niemiec jako pies stajenny. Czuł się dobrze w takim środowisku. Z wielką cierpliwością polował na wszystkie gryzonie - zabijał je migiem. To dało mu nazwę "Rattler" (ratlerka). Kiedy Pinczer-Sznaucer-Klub założono w 1895, nazwano go "szorstko owłosionym Pinczerem".

WYGLĄD OGÓLNY : Średniej wielkości, silny, raczej krępy niż szczupły, szorstko owłosiony.

WAŻNE PROPORCJE :
ˇKwadratowa budowa, w której wysokość w kłębie jest prawie równa do długości ciała.

ˇ Długość głowy (mierzona od czubka nosa do potylicy) odpowiada połowie długości grzbietu (mierzone od kłębu do nasady ogona).

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Typową cechą jest jego żywy temperament w połączeniu ze spokojem. Dobrej natury, lubi zabawy i przysłowiowo oddany swemu właścicielowi. Kocha dzieci, jest nieprzekupny, czujny, niehałaśliwy. Wysoce rozwinięte narządy zmysłu, inteligencja, poddający się szkoleniu , nieustraszoność, wytrwałość i odporność na choroby powodują, że Sznaucer spełnia wszystkie wymagania aby być psem rodzinnym, strażnikiem i towarzyszem, a także psem roboczym.

GŁOWA

CZĘŚĆ CZASZKOWA
Czaszka : Silna, długa bez znacznie wysuniętej potylicy. Czoło płaskie, bez zmarszczek i równoległe do grzbietu nosa.

CZĘŚĆ TWARZOWA
Nos: dobrze rozwinięta skóra nosa z dużymi nozdrzami, zawsze czarny.
Pysk: Zakończony tępym klinem. Grzbiet nosa prosty.
Wargi : Czarne, gładkie i przylegające do szczęk. Kąty warg blisko siebie.
Szczęki/Zęby: Górna i dolna szczęka silna. Zgryz nożycowy (42 czystych białych zębów wg formuły uzębienia), silnie rozwinięty i mocno zamykający. Mięśnie do żucia silnie rozwinięte i nie mogą przeszkadzać w prostokątnym kształcie głowy (z brodą).
Oczy : Średniej wielkości, owalne, zwrócone ku przodowi, ciemne z żywym wyrazem. Powieki przylegające.
Uszy: Opadające, wysoko osadzone, w kształcie litery "V" z krawędziami wewnętrznymi leżącymi blisko policzków, równo noszone. Zagięcia równoległe, nie powinny być ponad szczytem czaszki.

SZYJA: Silna, umięśniona szyja jest szlachetnie wygięta w łuk, wtapiająca się w kłąb. Mocno osadzona, szczupła, szlachetnie zakrzywiona, odpowiednia do wielkości psa . Skóra gardła przylegająca, bez zagięć.

CIAŁO - tułów
Górna linia: Nieznacznie opadająca (od kłębu do tyłu).
Kłąb: Tworzy najwyższy punkt górnej lini.
Grzbiet: Silny, krótki i zwarty.
Lędźwie: Krótkie, silne i głębokie. Odległość ostatniego żebra do biodra jest krótka (zwarta, zbita).
Zad: Nieznacznie zaokrąglony z niedostrzegalnie wtapiającym się osadzeniem ogona.
Klatka piersiowa: umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju, sięgająca do łokci. Przedpiersie jest wyraźnie zaznaczone.
Dolna linia/Brzuch : Boki umiarkowane, tworzą dobrze zakrzywioną linię z brzuchem.

OGON : Naturalny.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE : Widziane z przodu, przednie nogi są silne, proste i nie za blisko siebie. Widziane z boku, przedramiona są proste.
Łopatki: Łopatki położone blisko żeber i dobrze umięśnione po obu stronach kości, wystając ponad punkty kręgów piersiowych. Ustawione do poziomu pod kątem 50 °.
Ramiona: Położone blisko ciała, silne i dobrze umięśnione, tworząc kąt 95° do 105° do łopatki.
Łokcie: Blisko siebie, zwrócone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramiona: Widziane z każdej strony są całkowicie proste, silnie rozwinięte i dobrze umięśnione.
Staw nadgarstkowy : Silny, mocny, ledwo przeciwstawia się przedramieniu.
Pęcina (staw skokowy): Widziane z przodu - pionowa. Widziana z boku nieznacznie nachylona do ziemi, silna i nieznacznie sprężysta.
Stopy: Krótkie i zaokrąglone. Palce zwarte i wygięte w łuk (kocia stopa) z krótkimi ciemnymi pazurami i wytrzymałymi poduszkami.

KOŃCZYNY TYLNE: widziane z tyłu powinny być ustawione równolegle do siebie i nie za blisko.
Udo (góra): Umiarkowanie długie, obszerne i silnie umięśnione.
Kolano (staw kolanowy): Nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Udo (dół): Długie, silne, wpadające na silną pęcinę.
Pęcina (staw skokowy): Bardzo dobrze kątowana, silna, mocna, nie wykręcona ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Śródstopie : Krótkie, pionowe do podłoża (ziemi).
Tylne łapy : Palce krótkie, wygięte w łuk i zwarte. Pazury krótkie i czarne.

CHÓD/RUCH Elastyczny, elegancki, zwinny, swobodny. Przednie nóżki wyrzucane tak daleko naprzód jak możliwe, tylne zaś, sprężyste, zapewniając dobry ruch. Pierwsza przednia noga jednej strony i druga tylna noga drugiej strony powinny być w ruchu w tym samym czasie. Grzbiet, wiązadła i stawy są mocne.

SKÓRA : Przylegająca na całym ciele.

SIERŚĆ

WŁOS : Jest szorstki, twardy, gęsty. Podkład sierści jest gęsty a górna część włosa nie za krótka. Leży blisko ciała. Najlepszy jest szorstki i wystarczająco długi, aby była możliwość sprawdzenia jego budowy; to jest ani szczeciniasty ani falisty. Krótki na czole i uszach. Typowymi cechami charakterystycznymi są: niezbyt miękka broda na pysku i krzaczaste brwi, które nieznacznie zacieniają oczy.

KOLOR
ˇ Czysto czarne z czarnym podszyciem.
ˇ Pieprz i Sól.

W kolorze pieprz i sól, dąży się do stopniowego przechodzenia z równo rozprowadzonym, dobrze pigmentowanym kolorem pieprzu a szarym podkładem. Dopuszcza się odcienie od ciemno-szarego do srebrno-szarego. We wszystkich odmianach koloru musi być ciemna maska, która powinna pasować harmonijnie do poszczególnego koloru, podkreślając wyraz rasy. Inne lekkie oznakowania na głowie, piersiach i kończynach są niepożądane.

WZROST I WAGA :
Wzrost w kłębach : Psy i suki: 45 do 50 cm
Waga : Psy i suki: 14 do 20 kg.

WADY : Poniższe punkty uważane są za wady i powinny być rozpatrywane odpowiednio do stopnia występowania danej wady.

W szczególności:
ˇ Głowa zbyt mała albo zbyt krótka.
ˇ Ciężka lub okrągła czaszka.
ˇ Zmarszczki na czole.
ˇ Krótki, szpiczasty albo wąski pysk.
ˇ Zgryz cęgowy.
ˇ Silnie wysunięte policzki lub kości policzkowe.
ˇ Jasne, zbyt duże lub okrągłe oczy.
ˇ Nisko osadzone, za długie lub nierówno noszone uszy.
ˇ Luźna skóra na gardle.
ˇ Podgardle. Wąski grzebień szyi.
ˇ Zbyt długi, podwinięty (zaokrąglony) tył.
ˇ Zaokrąglony (rybi) grzbiet.
ˇ Opadający zad.
ˇ Ogon (osadzenie) zwrócony w stronę głowy.
ˇ Długie stopy.
ˇ Inochód: jednoczesne poruszanie nóg tej samej strony ciała.
ˇ Zbyt krótki, długi, miękki, falisty, kudłaty, jedwabisty, biały lub z łatami włos albo inne mieszane kolory.
ˇ Brązowy podkład (sierść).
ˇ Pieprz i Sól : siodło koloru czarnego na grzbiecie lub czarny ślad.
ˇ Wzrost większy lub mniejszy do 1 cm.

POWAŻNE WADY
ˇ Niezdarność lub słaba budowa. Wysokonożność lub krótkonożność.
ˇ Odwrotność płciowa (i.e. psia suka).
ˇ Łokcie odstające (na zewnątrz).
ˇ Proste lub szeroko rozstawione tylne nogi.
ˇ Pęciny zwrócone do wewnątrz.
ˇ Wzrost większy lub mniejszy o 1 cm, ale nie więcej niż 3 cm.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE
ˇ Nieśmiałość, agresywność, brutalność, przesadnie podejrzliwe nerwowe zachowanie.
ˇ Zniekształcenia różnego rodzaju.
ˇ Brak typu (cech) rasy.
ˇ Wadliwe wargi, tyłozgryz, przodozgryz lub skrzywione wargi.
ˇ Wady w indywidualnych częściach, takie jak budowa ciała, sierść, kolor.
ˇ Wzrost większy lub mniejszy o więcej niż 3 cm od przewidzianego.

NB: Psy powinny mieć dwa widoczne normalne jądra w pełni umieszczone w mosznie.

Sznaucer miniaturowy

A. WYGLĄD OGÓLNY:

Sznaucer miniaturowy jest zmniejszonym odbiciem swych większych braci, bez wad "karłowacenia". Powinien być mocnym, zwartym, grubokościstym pieskiem. Nie może to być w żadnym wypadku pies "kanapowy". Jego usposobienie odpowiada usposobieniu sznaucera średniego z cechami temperamentu i zachowania psa miniaturowego. Inteligencja, odwaga, wytrwałość i czujność czynią z niego miłego psa pokojowego, a także "strażnika" i psa towarzszącego zarówno w małych mieszkaniach, jak i w podmiejskich domach.

B. SZCZEGÓŁY WZORCA:

1.GŁOWA: Głowa jest silna, wydłużona, bez wyrazistego guza potylicznego, stopniowo zwężająca się od oczu do wierzchołka nosa. Stanowi połowę długości grzbietu - od kłębu do nasady ogona. Krawędź czołowa (stop) wydaje się dzięki brwiom wyraźnie zaznaczona. Prosty grzbiet nosa przebiega równolegle do osi podłużnej płaskiego, bez zmarszczek czoła. Muskulatura części pyskowej głowy jest silnie rozwinięta, jednak bez naruszenia - przez silnie wypukłe policzki - prostokątnej formy głowy (z brodą). Kufa przechodzi w umiarkowanie stępiony klin. Wierzchołek nosa jest pełny i czarny. Wargi powinny być przylegające, zawsze czarne, niezależnie od umaszczenia szaty.

2.UZĘBIENIE: Kompletne uzębienie jest silne, zwarte i czysto białe, zgryz nożycowy.

3.USZY: Ucho skrócone: wysoko osadzone, symetryczne, noszone pionowo. Ucho naturalne: wysoko osadzone, załamane w kształcie litery "V", lub małe ucho stojące, noszone prosto, symetrycznie.

4.OCZY: Jak najciemniejsze dla wszystkich umaszczeń, nieduże, owalne, osadzone frontalnie, o dolnej powiece przylegającej do gałki ocznej.

5.SZYJA: Szlachetnie wygięta, silnie osadzona, proporcjonalna, nie powinna być zbyt krótka ani zbyt gruba. Kark jest mocny, szlachetnie wysklepiony, skóra na spodzie szyi napięta i przylegająca ("sucha" szyja).

6.TUŁÓW: Klatka piersiowa jest umiarkowanie szeroka, o płaskich żebrach i w przekroju poprzecznym owalna. Jej głębokość powinna stanowić połowę wysokości psa w kłębie. Przedpiersie, które utworzone jest przez wystającą przed staw barkowy rękojeść mostka, powinno być dobrze rozwinięte. Klatka piersiowa wznosi się lekko ku tyłowi, przechodząc w umiarkowanie podciągnięty brzuch. Słabizna - czyli odstęp między ostatnim łukiem żebrowym a biodrem - jest krótka, co decyduje o zwartości psa. Ogólna długość tułowia odpowiada mniej więcej wysokości w kłębie. Grzbiet jest krótki i lekko spadzisty. Jego górna linia opada lekko, poprzez silny pierwszy krąg kłębu, grzbiet i lekko zaokrąglony zad, aż do nasady ogona.

7.OGON: Ogon skrócony na około 3 kręgi, jest wysoko osadzony i noszony prosto.

8.KOŃCZYNY PRZEDNIE: Ukośnie ustawione łopatki (w stosunku do poziomu kąt 45 stopni) i ramiona są ostro ukątowane (między ramieniem a łopatką kąt 90 stopni) i płaskie, jednakże silnie umięśnione. Kończyny przednie są ukształtowane jako silne, ze wszystkich stron proste podpory; łokcie są przylegające.

9.KOŃCZYNY TYLNE: Udo i podudzie, jako dźwignie ruchu, powinny być długie i dobrze umięśnione. Kąt między miednicą i udem powinien wynosić ok. 100 stopni. Między udem i podudziem - ok. 120 stopni. Kończyny tylne, widziane od tyłu, powinny być ustawione równolegle.

10.ŁAPY: Są krótkie, okrągłe, o zwartych, wysklepionych ku górze palcach ("kocia łapa") z ciemnymi pazurami i mocnymi, twardymi opuszkami.

11.WŁOS: Okrywa włosowa jest szorstka. Winna być drutowata, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i szorstkiego włosa okrywowego. Włos okrywowy jest szorstki, nie nastroszony ani nie falisty. Włosy głowy i kończyn również twarde; na czole i uszach nieco krótsze. Typowe znamiona rasy to: utworzona na kufie krzaczasta broda i brwi, lekko ocieniające oczy.

12.MAŚĆ: Umaszczenie jest jednolicie czarne, "pieprz i sól", czarno-srebrne lub białe. W odmianach "pieprz i sól", celem hodowców jest uzyskanie pośredniej tonacji z równomiernie rozmieszanym silnie pigmentowanym "pieprzem" i szarym podszerstkiem. Dopuszcza się różne odcienie koloru, od ciemnostalowej do srebrzystej szarości. Ciemna maska podkreśla wyraz rasy i harmonizuje z danym odcieniem maści. Przy maści czarno - srebrnej celem hodowców jest: czarna okrywa włosowa z czarnym podszerstkiem i białymi znaczeniami nad oczami, na szyi w okolicy krtani, na policzkach, na przedpiersiu, śródręczu, łapach, stronie wewnętrznej kończyn tylnych i wokół odbytu. Czoło, kark i zewnętrzna powierzchnia uszu winny być czarne.

13.WZROST: Wysokość w kłębie waha się między 30 a 35 cm.

14.WADY: Budowa zbyt ciężka lub za lekka, nisko- lub wysokonożna. Ciężka lub okrągła czaszka. Zmarszczki na czole. Uszy nisko osadzone lub źle cięte. Oczy jasne, zbyt duże, wypukłe lub okrągłe. Silnie zaznaczone łuki jarzmowe. Luźna skóra szyi, szyja "jelenia"; zgryz inny niż nożycowy; uzębienie ponosówkowe "Stampengebiss"; krótka, spiczasta lub wąska kufa. Zbyt długi, rozwleczony lub miękki grzbiet, grzbiet "karpiowaty", ścięty zad. Zajęczy ogon, na zewnątrz wykręcone łokcie, do środka wykręcone pięty. Strome lub beczkowate kończyny tylne, długie łapy. Inochód. Włos zbyt długi, falisty, kosmaty lub jedwabisty. Pręga na grzbiecie, czarne siodło, maść łaciata. Wyraz teriera.